De reis

Het is woensdag. Ik word wakker en ik sta op uit bed, maak ontbijt en ik ga lezen in een boek wat ik nog uit wil voordat ik naar Spanje vertrek, want een boek wat je al half uit hebt meenemen noem ik echt verspilling van de al zo beperkte ruimte in mijn backpack en koffertje. Tegen het middaguur rij ik samen met mijn moeder naar Apeldoorn om daar inkopen te doen voor vrijdagavond. In haar tas zit een flinke lijst van ingrediënten die nodig zijn voor het Spaanse buffet voor veertig personen. Terwijl wij in de auto zitten kijk ik naar de regen op het raam. Regen. Wind. Kou. Nederland. Gelijk zoveel vragen over hoe het dan is in Spanje. Hoeveel regent het daar? Hoe warm is het daar in de winter? Met mijn hoofd zit ik overduidelijk al in het vliegtuig.

Woensdagavond. Ik ben nog moe van het sjouwen met de boodschappen maar er is werk aan de winkel. Er zijn twee taarten die gebakken moeten worden dus ik duik de keuken in en twee uur later staan daar brownies en tarte de santiago, een citroen-amandeltaart. Voordat ik ga slapen moet er nog even een aflevering van de Spaanse serie gekeken worden en dan is het echt tijd om te vertrekken. Naar dromenland.

Donderdag. En vrijdag. Twee dagen die eigenlijk allebei precies hetzelfde inhielden, namelijk heel erg veel koken en bakken. Het uitproberen van alle nieuwe recepten die online en in boeken gevonden waren was een hele uitdaging. Gelukkig hoefde ik deze uitdaging niet alleen te overwinnen maar had ik daar mijn moeder bij. Een uitdaging die ik overigens wel in mijn eentje moest doen was het inpakken van mijn spullen. Wauw. Dat had ik zwaar onderschat en het heeft mij dan ook een zeer vermoeiende anderhalf uur gekost maar daarna kwam misschien wel het meest voldane moment van die dag. Ze pasten allebei dicht!

En vrijdagavond was het dan zo ver. Het feestje. Lieve vrienden en familie waren aanwezig en dat vond ik fijn. Voordat ik wegging nog even praten met deze mensen gaf een geruststellend gevoel, hoewel ik de zenuwen nog niet echt voelde. Ik had nog niet het idee dat ik binnen vierentwintig uur in een vreemd lang bij semi-vreemde mensen in huis zou komen en daar zou blijven voor de komende negen maanden. En eerlijk, dat idee heb ik nog steeds niet.

Na een korte nacht vertrok ik samen met mijn ouders naar Eindhoven. Ik checkte mijn bagage in en we namen afscheid. Het scanapparaat bij de veiligheidscontrole begon heel erg hard te piepen want ik had het begrip 'alle elektronische apparaten' iets te soepel genomen en besloot om wat dingen in mijn tas te laten. Erg slim. Hierna was het even wachten op het vliegveld en een appeltje eten bij de gate. In het vliegtuig zat ik bij het raam waar ik de eerste helft van mijn vlucht precies niks aan had omdat ik aan het slapen was. De andere helft was het wel heel erg gaaf om alles van boven te zien.

Op de luchthaven stond de familie mij op te wachten met een mooi versierd karton vol met glittertjes en tekeningen. Ik werd openlijk ontvangen en toen gingen we opzoek naar de auto in een parkeergarage met wat water op de vloer, het had de nacht ervoor namelijk geregend. Voordat we naar het huis gingen aten we eerst iets typisch Valenciaans, waarvan ik geen idee heb hoe ik het schrijf. Het was een brunchgerecht waarbij er op een stuk stokbrood beleg werd gedaan. In mijn geval een Spaanse tortilla met knoflooksaus en ook eentje met roerei en geitenkaas. Hierna haalden we verse groenten en fruit op een marktje, reden we een rondje en gingen we naar huis.

Thuis deed ik alles in de kasten, pakte ik mijn spullen uit en toen hielp ik met het schoonmaken van een fiets die ik mag gebruiken. We reden nog een rondje door het dorp zodat ik zou weten waar alles zich bevind en toen hadden we (om half vier) lunch. De moeder had een soort soep met witte bonen gemaakt, wat eigenlijk gewoon een Spaanse erwtensoep leek. Erg lekker. Hierna was het gelukkig tijd voor een siësta en sliep ik een goed uur. En nu, schrijf ik dit.

Het feit dat ik hier ben komt nog niet echt binnen. Het voelt nu nog als een vakantie waarin ik gewoon op de kinderen moet passen. Ik ben benieuwd wanneer het feit dat ik hier nu echt ben binnenkomt.

En voor de nieuwsgierigen, het boek is niet uitgelezen maar ook niet meegekomen...

Welkom

Je bent beland op mijn reisblog. Hier ga ik verhalen delen van dingen die ik meemaak tijdens de reizen die ik maak. In eerste instantie vroeg ik mij af of het nou wel echt nodig was om zo'n blog te maken, zou iemand dat überhaupt lezen? Ik dacht aan iedereen die hem wél zou lezen. Dat waren in mijn hoofd een goede vijf mensen, een gematigd aantal. Voor die vijf zou ik het niet hoeven doen. Dus mijn conclusie was om géén reisblog te beginnen. Maar, zoals je ziet, heb ik dit toch gedaan. 

Niet voor die vijf mensen, maar voor mijzelf. Zodat ik terug kan lezen wat ik schreef en wat ik deed als ik een keer heimwee krijg naar het ontdekken van de wereld. Want dat is wat ik van plan ben. Ik ga in mijn tussenjaar werken als au pair in Spanje, om daar de cultuur te leren kennen, om Spaans te leren en om mijzelf beter te leren kennen. Het leren van de Spaanse taal lijkt voor mij een sleutel tot de verdere reizen naar Zuid-Amerika die ik ooit hoop te maken. 

Dat is dus waarom ik deze blog heb gemaakt.

En toch ook wel een beetje voor die vijf mensen. En als jij nou een van die vijf mensen bent en mij graag wilt volgen, dat kan! Hier rechts kan jij je e-mailadres achterlaten en dan krijg je elke keer dat ik een nieuwe post plaats een melding.