Het avontuur is ten einde
Ik ben weer terug in Nederland, thuis. Het voelt gek om hier weer te zijn, vooral omdat het nu lijkt alsof ik nooit weg ben geweest. Mijn kamer is behouden, mijn vrienden zijn er nog steeds, mijn familie is er en het weer in Nederland is nog steeds even wisselvallend. Toch zijn er wel wat dingen veranderd. Toen ik thuiskwam heb ik gelijk mijn kamer opgeruimd en toen kwam ik een boekje tegen. In dit boekje had ik alles geschreven over de reis die ik in de vijfde klas maakte naar Griekenland met mijn klasgenoten. Ook kwam ik een dagboekje tegen van voordat ik wegging. Ik schreef daarin over zenuwen, verwachtingen, onverantwoordelijkheid en twijfels. Als ik dat nu teruglees dan zie ik in hoe erg ik zelf veranderd ben. Dit jaar heeft mij goed gedaan. De dingen om mij heen zijn misschien nog wel hetzelfde maar de manier waarop ik naar ze kijk is veranderd. Ik kijk door een andere bril (letterlijk, Charlie heeft mijn bril kapot gemaakt dus ik moest een nieuwe).
Het was een mooi avontuur en ik heb ervan genoten, geleerd en ben ervan gegroeid. Ik ben nu klaar voor de volgende stap, studeren in Wageningen.
Ik heb altijd genoten van het schrijven van de blogposts en nog meer van de reacties en vond het fantastisch als ik zag hoeveel interesse jullie hierin toonden. De kaartjes die ik opgestuurd heb gekregen van jullie heb ik allemaal bewaard en ik zal vooral nooit meer vergeten hoe blij de kinderen waren als de postbode weer eens iets uit Nederland kwam bezorgen.
De Lockdown
Inmiddels zitten we in Spanje al weer bijna 7 weken in quarantaine. Het is eerlijk gezegd nog steeds raar. Alles wat voor de quarantaine gebeurd is lijkt zo ver weg. De laatste keer dat ik met de kinderen naar school liep, de Spaanse lessen, de lange avonden die doorliepen ik vroege ochtenden en mijn favoriete metro rit met een prachtig uitzicht. Het is allemaal zo snel gegaan dat ik weinig tijd had om keuzes te maken. Eind februari bezocht ik Nederland en daarna Budapest, waarna ik terugvloog op Barcelona en met de bus naar Valencia kwam (Wat trouwens echt een prachtige rit was).
Op dat moment had ik nog geen besef van wat er in minder dan drie weken voor de deur zou staan, een deur die wij ineens heel voorzichtig moesten openen, met mondmasker en handschoenen. Op het vliegveld zag ik wel een aantal informatieborden over covid-19 maar ik negeerde ze eigenlijk onbewust. “Het is maar een griepje.” was wat ik dacht. Maar, hoe kon ik zo onwetend zijn? Ik woon letterlijk in het land met het op een na hoogste aantal covid-19 gevallen.
Oké, ik geef toe. In het laatste jaar ben ik beetje lui geworden in het bijhouden van het nieuws. Over het algemeen zijn het de slechte berichten die uitgelicht worden en hierdoor voelde ik mij niet beter. De informatie die ik over het virus en de situatie kreeg was dan ook heel erg eenzijdig. Op het journaal vertelden ze hier iedere mogelijke minuut dat het virus maar gewoon een griepje was. Het maakte niet zoveel uit, we moesten misschien alleen onze handen ever beter wassen. Maar, wie Spanjaarden kent weet dat ze eigenwijs zijn, dat ze veel buiten zijn, onder de mensen. Overvolle clubs, restaurants, bars, voetbalstadions. Op 1 maart begon in Valencia de zogeheten “Fallas”, een twee weken lang durend festival waar miljoenen mensen op af komen. Afgeladen straten en pleinen. En ook ik was daar. Elke middag om twee uur verzamelde zich een menigte rondom “Plaza ayuntamiento” om naar de vuurwerk symfonie te luisteren. Op zaterdagavond was er een vuurwerkshow op het strand en die zaterdag daarna was er een vuurwerkshow in de stad. Dit allemaal één week voordat de regering besloot dat het tóch geen griepje was. Er was zelfs nog op de zaterdag voor de donderdag dat het allergrootste feest zou zijn geen duidelijkheid of het wel of niet door zou gaan.
Om van het ene uiterste naar het andere uiterste te gaan was heel vreemd. Twee vriendinnen van mijn besloten per direct terug te gaan naar Nederland, twee dagen na de aankondiging van de lockdown. Een andere besloot na twee weken opgesloten te zijn met haar gastfamilie dat ze ook terugging. Ik besloot echter dat ik bleef. Hier heb ik nog enig nut, in Nederland heb ik geen baan en mag ik ook weinig. Natuurlijk, ik mis mijn familie maar ik weet dat ik uiteindelijk terugga.
Ik moet wel zeggen dat ik ontzettend veel geluk heb. Mijn gastouders zijn heel erg lief. Ze vragen elke dag hoe het met mij gaat, kopen alle rare sojayoghurts en vleesvervangers die ze kunnen vinden, geven mij ruimte en staan altijd achter de keuzes die ik maak betreft de kinderen. Voor de kinderen is het wel heel lastig en dus automatisch ook voor mij. Ze zijn rebels, willen niet luisteren en respecteren mij als ze iets moeten doen wat ze niet leuk vinden, zoals school dus. Elke dag is het s ochtends weer lastig om ze aan hun huiswerk te krijgen maar gelukkig zijn ze zodra dat eenmaal klaar is weer hartstikke lief. Ik ben ze nu aan het leren om monopoly te spelen als volwassenen (inclusief ruzie), we zwemmen veel, doen speurtochten met krijtpijlen en maken veel knutsels.
In het weekend ben ik vrij en dan maak ik wandelingen want inmiddels mag iedereen maximaal een uur naar buiten binnen bepaalde tijden, gelukkig wonen wij in een buitenwijk van een dorp, dicht bij een bos. Dit betekent dat ik vaak s’ochtends al een wandeling maak en daarna dan s’middags nog eentje. Het is best prima te doen zo, lekker rustig. Elke dag realiseer ik mij weer hoe prachtig Spanje is en hoe mooi de natuur hier is. Ik hoop dat ik hier nog ben zodra we weer naar de bergen mogen, dan ga ik zeker vragen of we daar een bergtocht kunnen doen.
Ik heb laatst een video gemaakt over wat ik zo ongeveer doe in een dag, het is nu wel iets veranderd, de wandelingen maak ik nu buiten in plaats van in de tuin.
https://www.youtube.com/watch?v=h8nA1P5h1N4&t=17s
En dan hier ook een aantal mooie foto's:
Hasta luego!
Spaanse les
Ik krijg redelijk vaak de vraag hoe het staat met mijn Spaans. Laten we het erop houden dat ik heel erg goed ben in het doen alsof ik Spaans spreek terwijl ik minimaal een kwart van de tijd grammaticale onzin uitkraam, sommigen zouden het een zegen noemen. Ik verbeter mezelf nu gelukkig wel wanneer ik een lerares benoem met het mannelijke lidwoord, in sommige situaties zou dit misschien kunnen kloppen maar over het algemeen is dit natuurlijk niet de bedoeling.
Het is wel zo dat het ontzettend nuttig is dat ik ook daadwerkelijk in het land woon waarvan ik de taal probeer te leren. Om mij heen is veel Spaans, ik kijk Spaanse series, luister Spaanse muziek en ik lees de verhaaltjes van de kinderen, wat voor mij dan leerzaam is en voor hun dan een stukje vermaak want ja, zo spreek je dat woord dus niet uit!
Om te voorkomen dat de lezers van de blog alleen maar “klaslokaal Spaans” (of gewoon geen Spaans) kunnen heb ik hier een leerzame blog over de praktische woorden en zinnen uit Spanje, sommige met een omschrijving, sommige zonder. Veel leerplezier!
Maar voordat we beginnen is het leerzaam om te werken aan de uitspraak:
J = G, “Julia” ? “Gulia” (Ik sta echt totaal niet achter deze uitspraak en maak mensen dan ook gelijk duidelijk dat het “Djoelia” is en niet “Gulia”.)
V = B, “Valencia” ? “Balencia” (Hierdoor herken je de buitenlanders)
B = B (Barcelona en Valencia worden dus allebei uitgesproken met een b-klank)
dubbel L (ll) = J , “Lluvia” ? “Jubia” (regen)
h = stil, “Hotel” ? “Otel” (Met de O als korte klank!)
ñ = nj, “Niño” ? “Ninjo” (mannelijk kind, Niña = vrouwelijk kind)
G = zachte G, uitgesproken als de G in het Engels
Écht handige woorden/uitdrukkingen:
“Que?”, uitgesproken als “Ke” = Wat? (Heel handig als je mensen niet begrijpt over verbaast bent.)
“Por favor”, uitgesproken als “Por fabor” = Alstublieft
“Gracias”, uitgesproken als “Grasyjas” = dankuwel
“Dónde ésta ...?”, uitgesproken als “Donde esta ...” = Waar is …? (Vul de naam van een plek, een straat (calle, “Caje”) of “el metro”, “el autobús” (de bus) of “el baño” (toilet, kan ook aangeduid zijn als “aseos”)
“Puedo …”, uitgesproken als “Pwedo” = kan ik. (Gevolgd door een infinitief. Handige zijn “Ir a el/la …” (gaan naar de/het) of “pagar” = betalen.)
“Comer”, uitgesproken als “komer” = eten.
“Tomar”, uitgesproken als “Tomar” = nemen, wordt gebruikt voor het woord drinken.
“Hasta luego”, uitgesproken als “asta luwego” of “asta logo” = tot later (wordt vaak gebruikt in plaats van “tot ziens”)
“Buenas”, uitgesproken als “bwenas” = goedemorgen, goedemiddag, goedenavond
“Lo siento”, uitgesproken als “Lo sjento” = het spijt mij
“No pasa nada”, uitgesproken als “no pasa nada” = het geeft niks
“Puedes hacer una foto?”, uitgesproken als “pwedes aser una foto” = Kan jij/u een foto maken?
Veel voorkomende woorden:
“Vale”, uitgesproken als “Balé” = Okay. (Dit woord kan gebruikt worden in veel manieren en Spaanse mensen doen dat dan ook, ongeveer drie keer per minuut. Als ze het ergens mee eens zijn, iets begrijpen of geen zin hebben om je gepraat nog langer aan te horen.)
“Cállate”, uitgesproken als “kajate” = hou je mond. (Dit woord komt vaak voor binnen de muren van Spaanse huizen, vooral in degene met kinderen. Ik spreek uit ervaring.”
“Me gusta”, uitgesproken als “Me goesta” = Ik vind het leuk (Deze uitdrukking wordt door mij vaak ironisch gebruikt als ik met Nederlandse vriendinnen ben. Over het algemeen gebruiken we Spaans voor de sarcastische uitdrukkingen.)
“Que …!”, uitgesproken als “Ke” = Wat …. (chulo, bien, genial = allemaal positieve uitdrukkingen)
“Culo”, “Tetas”, “Ratolien” (Catalaans), “Puta”, “joder”, “Mierda”, “Tonto”, “Coño” = Ik denk dat het beter is als ik deze woorden niet vertaal :-)
Zo, dat was wel weer even genoeg. Zeker voor mij omdat ik deze blogpost bijna af had en ik toen letterlijk alles verwijderde met een verkeerde muisklik.
Hasta luego!
December in Spanje
Vanavond vlieg ik naar Nederland om daar te zijn met kerst en nieuwjaar. In het begin dacht ik erover om die dagen hier te vieren maar ik ben nu blij dat ik heb gekozen om de dagen in Nederland door te brengen. Hier zijn meerdere redenen voor, zo wil ik wel eens naar het toilet kunnen zonder een kind dat de deur opentrekt of graag een keer niet s'ochtends wakker worden door een kind wat keihard cartoons kijkt in de kamer naast mij. Natuurlijk, dit zijn maar kleine dingen en ik stoor mij er niet per se aan maar een paar dagen zonder lijkt mij toch wel even heel erg fijn.
Natuurlijk vind het ook leuk mijn familie en vrienden weer te zien want ook uit hen levens mis ik veel. Ook moet ik veel nadenken over welke taal ik ga spreken. Doordat ik het huis van mijn hostparents inmiddels als thuis beschouw heeft mijn brein de neiging om in het Nederlands te gaan praten tegen mijn hostvader, wat wel eens gekke situaties oplevert. Ik heb al wel gemerkt dat ik wel veel sneller overschakel in Engels bij mijn vriendinnen, vaak genoeg gebeurt het dat ik ineens een bericht in het Engels verstuur terwijl die persoon gewoon Nederlands praat. Ik ben dan ook wel benieuwd om te zien hoe dat gaat als ik weer in een compleet Nederlands gesprek ben.
En dan nog iets waar ik mijzelf echt niet overheen kan zetten... Het is hier gewoon nog twintig graden en volop zonnig! Nou hoor ik van iedereen dat ik mijzelf gelukkig moet prijzen met dit heerlijke weer en daar kan ik mij wel wat bij voorstellen als je in het koude, regenachtige Nederland zit, maar ik ben er nu ook wel een beetje klaar mee. Daarom was ik ook ontzettend blij toen we een lang weekend naar Madrid gingen. Doordat Madrid wat meer landinwaarts ligt is er niet zo'n warme zeelucht zoals hier in Valencia. Ook ligt Madrid wat hoger in een bergachtig gebied en is het dus kouder.
Maar, nog even wat meer over Madrid. Op donderdagavond kwamen we na vier uur in de auto (ik in het midden, tussen twee kinderen, een échte aanrader voor als je van kwijl en geschreeuw houdt en graag weinig ruimte hebt) aan bij het appartement wat de ouders gehuurd hadden. De kinderen sliepen bij de tante die vlakbij woonde en daardoor had ik dus een eigen kamer met een tweepersoonsbed, wat wel echt genieten was. Op donderdag heb ik de dag alleen doorgebracht. Ik nam een gratis (vrijwillige betaling) wandeltour waarbij ik veel leerde over de stad en bezocht Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, een museum voor moderne en hedendaagse kunst. Op zaterdag ging ik met de ouders mee en deden we een stadswandeling en bezochten we meerdere markten en restaurants. Toen we de kinderen op hadden gehaald gingen we de lichtjes bekijken in het centrum. Zondag gingen we naar een markt in een oud treinstation en daarna dan weer naar huis.
Van links naar rechts: 1. Charlie houdt niet zo heel erg van foto's, wat hier goed te zien is. Paula vind ze wel leuk en lacht altijd ook erg vrolijk, wat ook te zien is op de foto. Op de achtergrond zijn wat lichtjes die in Madrid waren. 2. In het centrum van Madrid heeft elke straat zo'n bordje waarop de straatnaam staat met een illustratie. Over deze straat werd er tijdens de tour een uitleg gegeven over het bordje. In deze straat was een kerk en op gegeven moment begon de kerk te merken dat er minder mensen kwam (in de middeleeuwen, niet recent), om mensen naar de kerk te krijgen werd er besloten om na de mis op zondag brood te geven aan de mensen. 3. Een grote kerst boom vol met lichtjes in het centrum van Madrid. De mensen onder de boom geven een goed perspectief.
Verder is alles deze maand erg snel gegaan, mede doordat er zo veel verschillende dingen gebeurd zijn. Een week geleden is Teresa vertrokken naar huis. Teresa komt uit Italië en we hebben sinds mid-september veel contact gehad, ook samen met het Franse au pair Charléne die al in oktober naar huis ging. Elk weekend zag ik Teresa, soms gewoon met z'n tweeën maar soms ook met andere au pairs. Op gegeven moment kwam zij in contact met Rosan, een Nederlandse au pair die ik tijdens de EHBO-cursus in Nederland ook al ontmoet had maar waar ik nog niet mee had afgesproken. Rosan volgde de Spaanse lessen bij het Spaanse au pair bureau en had daar weer twee andere Nederlandse meiden ontmoet, Leyla en Mirte. Op deze manier kwamen we allemaal samen en deden we elk weekend leuke dingen. We zijn een paar keer uit geweest, hebben veel gegeten en ook sinterklaas en kerst gevierd. Dat Teresa naar huis ging vonden we allemaal heel erg jammer maar er staan al weer meer plannen om in de zomervakantie een reünie te houden in Italië.
Mijn Spaans begint ook beter te worden hoewel ik nog steeds niet echt normaal kan praten zonder intens te stotteren. Het begrijpen kan ik in elk geval wel en ik begin mijzelf ook meer te verbeteren als ik een verkeerd lidwoord gebruik of als ik een grammaticale fout maak.
Ik ben blij dat ik straks weer even in Nederland ben maar ik ben ook zeker blij dat ik daarna weer lekker terug mag naar Spanje om daar nog meer avonturen te beleven.
Vrije tijd!
Ik maak samen met andere au pairs wel eens grapjes over het feit dat we hier eigenlijk meer sociale dingen doen dan waar we vandaan komen. Doordeweeks ben je lange dagen druk en in het weekend werk je aan school en heb je een bijbaantje. Hier is dat niet zo. Hier werk je vaak alleen doordeweeks en pas je soms in het weekend op maar dat is dan vaak een dagdeel. Dat betekent: vrije tijd! Maar dat kan soms nog best wel eens lastig zijn.
Toen ik hier aankwam ben ik gelijk in een au pair groep gegaan met daarin voornamelijk alleen meiden die allemaal hetzelfde meemaakten als ik. Op deze manier heb ik al veel nieuwe mensen ontmoet en ook al veel dingen gedaan. Elk weekend stap ik weer in de metro naar Valencia en dan spreek ik daar af. De ene keer is het om te shoppen, de andere keer om naar een botanische tuin te gaan en weer een andere keer om nieuwe restaurants uit te proberen. Hoe leuk het ook allemaal klinkt, soms vind ik het best wel lastig en lijkt het mij weer beter om gewoon een stabiele vriendengroep te hebben met mensen waarvan je weet dat ze er altijd zijn.
En op gegeven moment had ik hier ook een stabiele vriendengroep, dachten we. We waren met z'n drieën en we hadden samen de grootste lol. Wat we ook deden, het was gezellig. We maakten zelfs plannen om weekendjes weg te gaan naar afgelegen dorpjes en om avonden te feesten. Van een van ons wisten we dat ze in december verder zou gaan reizen en dat we vanaf dan dus met z'n tweeën zouden zijn. Opzich geen probleem want we hadden dus nog twee volle maanden om te genieten. Helaas liep dat allemaal wat anders.
Een van ons was ontslagen. Niet ik en ook niet degene die in december wegging. Op zondagavond werd haar verteld dat ze was ontslagen en op zaterdag moest ze naar huis. Dit kwam uit het niets. Haar familie had geen enkele waarschuwing gegeven. Ze hadden al een andere au pair. Die donderdag en vrijdag hebben we nog met z'n drieën samen wat leuke dingen gedaan en toen moesten we afscheid nemen. Dit was raar want we hadden nog zoveel gepland en we waren in de korte tijd echt goede vriendinnen geworden.
Door haar plotselinge ontslag realiseerde ik mij ineens dat de mensen met wie ik hier contact leg eigenlijk maar voor een korte periode aanwezig zullen zijn in mijn leven. In het begin vond ik dit natuurlijk stom want het kost voor mij soms wel veel energie om nieuwe contacten te leggen of nieuwe dingen te bedenken om te doen in het weekend, maar daarna realiseerde ik mij dat de beperkte tijd mij juist de kans geeft om andere keuzes te maken dan ik normaal zou doen, als ik weet dat ik alle tijd van de wereld heb. En daarom probeer ik nu weer andere mensen te ontmoeten, nieuwe dingen te doen en vooral veel plezier te hebben.
Zo heb ik voor het eerst Halloween gevierd in een Ierse pub. In het begin was het vreemd want de helft van onze groep kwam uit een andere groep en was gemiddeld rond de 30. Ook hielden ze erg van bier, gaven ze iedereen een koosnaampje en vonden ze het erg leuk om iedereen te omhelzen. Gelukkig waren er ook ander au pairs die ik al eerder had gezien en daar heb ik een hele leuke avond mee gehad.
Uiteindelijk is het dus allemaal goed gekomen en nu heb ik een aantal Nederlandse meiden ontmoet met wie ik en het meisje wat in december weggaat veel samen doen.
De dag van een au pair
Het is al weer een tijdje geleden dat ik een blogpost plaatste. Telkens maakte ik dingen mee en dacht ik: 'Hier ga ik iets over schrijven!' Uiteindelijk deed ik het dan toch niet. Ik heb het druk gehad de laatste paar weken. Ik ben veel bezig geweest met de kinderen, zo was de jongen een dag ziek en ook waren er keren dat de ouders over moesten werken. Dit wordt dan wel gecompenseerd doordat ik in het weekend bijvoorbeeld niet op hoef te passen, maar dan ga ik naar Valencia en daar maak ik dan weer dingen mee die ik op wil schrijven. Zo ben ik dit weekend naar een nachtclub geweest in Valencia met twee andere meiden. Uiteindelijk was ik pas om half acht s'ochtends thuis, niet het beste plan ooit dus, want de dag erna heb ik he-le-maal niks uitgevoerd. Maar goed, dat moet je ook een keer meemaken. Hoewel ik het best druk heb begin in steeds meer in een ritme te komen en merk ik dat de dingen die ik met de kinderen doe steeds meer een ritme krijgen. Het leek mij leuk om daarom een overzicht te geven van wat ik op welke tijd doe.
Vandaag (17/10/2019)
07:20;De wekker gaat. Ik schrik wakker uit een droom. Ik weet niet waarom maar op de een of andere manier heb ik hier elke nacht dromen, waar ik ze normaal nooit onthoud. Ik moet zeggen dat de wekker misschien het verschil maakt. In Nederland heb ik zo'n mooie wekker die je langzaam wakker maakt, als bij een zonsondergang. De wekker die ik hier gebruik is gewoon pats boem wakker.
07:38;Ik stap mijn kamer uit en loop naar de kraan om mijn fles water bij te vullen. Ik heb ook last van mijn keel dus ik neem een keelpastille die ik heel zelfstandig bij de apotheek gehaald heb met dank aan Google translate. Ik neem wat water en loop naar de kamer van de kinderen. De ouders zijn zich inmiddels aan het klaarmaken voor hun werk en ik begroet ze. Dan doe ik het lampje aan in de kamer van de kinderen. Ik hoor van beide kinderen ontevreden gekreun. "No Julia! A little bit more please!" Ja, tuurlijk mag je nog even vijf minuten blijven liggen. Dat is precies waarom ik je vijf minuten eerder wakker maak dan ik zou moeten. Terwijl de kinderen heel erg langzaam ontwaken leg ik de kleren klaar. Hoewel het hier overdag nog ongeveer 28 graden is is het s'ochtends toch echt wel koud. Dat betekent dat de kinderen weer lange broeken aan moeten. Het jongetje is er heel erg blij mee en als ik hem zijn kleding geef stemt hij na vijf minuten zichzelf verstopt te hebben onder de dekens dan toch in en kleed hij zich aan. Het meisje is daarentegen niet heel erg blij. "Julia! I don't want these. I want short." Ik vertel haar dat het te koud is voor een korte broek en vraag of ze misschien een andere broek wilt. "NO, GO AWAY!" Ik vertel haar dat ze deze broek krijgt of geen broek. Het shirt heeft ze inmiddels al wel aan. Het jongetje en ik maken zijn bed netjes en hij kan naar de woonkamer. Ik vertel het meisje dat ik nu wegga en verwacht dat ze zichzelf aankleed en ik haar ontbijt klaar ga maken. De moeder gooit er nog een soort dreigement in het Spaans bovenop, wat precies weet ik niet, iets met vijf minuten, Ik geef de melk aan het jongetje en hij is erg blij. Het meisje zit nog steeds boos op haar bed. De vader laat mij zien hoe ik een granaatappel "ontpit " zodat het jongetje dit mee naar school kan nemen. Ik haal het meisje op uit haar kamer en geef haar de warme melk. Ze is nog steeds boos maar ze drinkt in elk geval haar melk.
08:25;Tijd voor tandenpoetsen. Het meisje is hem ontglipt en het blijkt dat ze nog huiswerk aan het maken is. Ze is nog steeds boos op alles en iedereen (ze zit in een soort puberteit denk ik) en zegt feitelijk gewoon dat ik op moet rotten. Ik zeg dat ik niet wil dat ze zo tegen mij praat en passief agressief roept ze een akkoord. Ik poets de tanden van het jongetje en tien minuten later komt het meisje dan eindelijk om ook haar tanden te poetsen en verwacht ze ook dat ik haar haar doe. Inmiddels is gebleken dat ik daar geen ster in ben maar ze stemt in dus ik ben tevreden.
08:40;Vamos! Now! Nee, je hoeft niet te checken of alles al in je tas zit, dat heb ik gedaan. Nee, het is op dit moment niet belangrijk dat je sok precies op de goede hoogte zit. En nee, je kan nu ook niet meer gaan zeuren over welke kleur jas je wilt. We moeten gaan. Nu. Na vijftien minuten slenteren komen we aan op het schoolplein. Het meisje geeft een snelle knuffel en rent weg het plein op. Met het jongetje loop ik naar de andere kant van het plein en daar wachten we even voor het lokaal en dan laat de docent hem binnen. Ik geef hem een knuffel en hij gaat.
09:30;Ik kom weer thuis. Ik heb net een stukje gelopen door het centrum en nu ga ik een ontbijtje maken. Daarna ga ik op de bank zitten en kijk ik wat filmpjes op mijn laptop.
11:00;Tijd voor de écht leuke dingen. De keuken opruimen, de vaatwasser uitpakken, kleding van de kinderen strijken en ook nog wat troep opruimen. Dit alles onder genot van lekkere meezing nummers, daar worden de buren (2-onder-1-kap) vast ook erg blij van. Ook maak ik vast een soort linzenprutje klaar wat ik kan eten als lunch.
12:15;Zo, tijd om naar de sportschool te gaan. Ik probeer doordeweeks te gaan als ik energie heb en dat heb ik vandaag. Ik pak de fiets en ben binnen vijftien minuten bezig met oefeningen en sprintjes.
13:45;Waarom bedacht ik dat het leuk was om een andere weg naar huis te nemen? Nu ben ik verdwaald. Waarom is het zo lastig om een spoorovergang te vinden (het dorp wordt verdeeld door een spoorlijn).
14:30;Zo, dat was een avontuurtje. Google Maps snapte er nog minder van dan ik maar ik zit nu, gedoucht en al, op mijn bed met een warme bak linzenprut en een goede Netflix-serie. En na dertig minuten een goed boek.
16:00;Ik open de kast om te kijken wat ik de kinderen zal geven als ze uit school komen maar er is weinig aanwezig. Er is besloten om doordeweeks geen suiker meer te eten (maar natuurlijk nog wel vruchtenyoghurt en Mariabiscuits) dus dat is er niet. Wel zijn er een soort soepstengels en mini kaasjes, dus dat neem ik dan maar mee.
16:30;Ik sta bij de deur van het klaslokaal en het jongetje komt naar buiten rennen en zoekt vrijwel gelijk in mijn tas. Ik geef hem het kaasje maar hij wilt koekjes. Nee schat, die krijg je thuis om in je melk te dippen. Ik heb nog wel soepstengels. Daar kan hij gelukkig ook mee leven. Het meisje halen we op op het grote plein en we lopen naar huis.
16:45; "Higher Julia! Almost"Oké, nog een keer. Ik til het meisje op en ze strekt zich uit en begint te juichen. Ze heeft hem te pakken! De granaatappel uit de boom! Ik zeg dat we er zo wel genoeg hebben. De rest hangt immers toch veel te hoog om bij te kunnen en thuis liggen er ook nog twee. Dus, we lopen nog tien meter en we zijn thuis.
20:15;Daar zitten we dan met z'n drieën aan tafel, avondeten te eten. De ouders zijn een stukje gaan joggen. Toen we thuis waren hebben we eerst wat gegeten. Het meisje maakte haar huiswerk en het jongetje en ik stoeiden op de bank en maakten een zwaard voor hem. We waren net bezig met een puzzel toen de moeder vroeg of ze naar de supermarkt kon gaan en ik bij de kinderen kon blijven. Natuurlijk. Ik was hier alleen maar blij mee want er moesten echt boodschappen gedaan worden. De kinderen en ik maakten de puzzel af en toen deed ik ze in bad. Vandaag hadden ze erg zin in het bad dus daar liet ik ze 45 minuten verrimpelen. Daarna konden ze de film van gisteren afkijken. De ouders gingen joggen en ik maakte het avondeten en nam zelf de overgebleven linzen. Eerst aten we allemaal samen maar vaak lagen de kinderen dan pas rond tien uur in bed. Dat was te laat. Inmiddels is het standaard negen uur.
21:10;Beide kinderen komen een knuffel brengen terwijl ik net aan dit verhaal begin. "Goodnight Julia!"
Blogbundel 1
Er zijn veel dingen waar ik graag over wil schrijven maar waarvan ik vind dat ze niet een complete blogpost waard zijn. Dingen als mijn eerste dagje strand in vier jaar, de spaanse lessen en het vegetarische avontuur in Valencia. Daarom besloot ik om ze allemaal samen te pakken in een 'blogbundel'. Dus, geniet ervan.
Eerste dagje strand en het vegetarische avontuur:
Het was zondag. Het originele plan was om te gaan hiken maar het was ongeveer vijfendertig graden. Het strand was dus een betere optie. Samen met een au pair uit het dorp gingen we met het OV naar het strand. Halverwege moest zij zo nodig naar de wc dat we bij een halte uitstapten en we een vaag Chinees café binnenliepen. De jongen leek geïrriteerd maar we mochten naar de wc. Nadat we onze reis vervolgd hadden kwamen we aan op het strand en gingen we eerst naar de burger king, want we hadden honger. Blijkbaar kan je hier dus bier krijgen bij alle fastfood ketens. Op het strand lag al een groepje meiden uit de au pair groep dus die zochten we op en toen gingen we het wilde water trotseren, want de golven waren echt heel erg hoog. Wat was dat heerlijk. Het enige wat ik minder vond was al dat zand en de hitte op het zand maar het water was heerlijk.
Na een paar uurtjes op het strand had een van de meiden honger. Ik ook. We gingen opzoek naar een vegetarisch restaurant. De eerste keten die we binnenliepen leek op een subway en gaf op de ramen een heel vegetarisch menu weer. De jongen achter de balie wist ons echter te vertellen dat ze helemaal niks van dat menu hadden... Dus toen gingen we maar verder zoeken. Theresa, de andere au pair, had op haar overstapstation gezien dat er erg veel restaurants waren, daar zat vast wel iets tussen. Maar daar was het weer het zelfde verhaal. De ketens die zeiden dat ze vegetarisch eten hadden op een bord, hadden het niet. Of ze waren nog dicht. Of ze serveerden alleen patat als vega optie.
Op naar het volgende station dan maar, wat wél middenin de stad lag. We vonden een café met een paar vegetarische opties. Het menu buiten zag er goed uit. Toen we naar binnenliepen werden we in slecht Spaans toegesproken door een Aziatische jongen. Hij gaf ons een ander menu en ik koos voor het broodje groenten en Theresa voor tapas van gegrilde groenten en schapenkaas. Ik kreeg mijn broodje. Er zat vis op. Tonijn. We keken op de kaart en het stond er niet bij vermeld, ook niet bij de allergenen. Maar ik was moe en had geen zin om te wachten op een nieuwe. Ik haalde de tonijn eraf en deed er wat groenten en kaas van Theresa op.
Conclusie; als je vegetarisch wilt eten in Spanje kun je beter van tevoren een restaurant uitkiezen.
Spaanse les
Vijf minuten voordat de les begint loop ik het lokaal binnen en zie ik dat het al aardig vol zit. Ik neem plaats en de docent loopt binnen en het eerste wat hij zegt is dat hij geen Engels spreekt. Ooh, help. Hoe ga ik dit doen. Tijdens de les kom ik er al vrij snel achter dat het eigenlijk beter is dat hij geen Engels spreekt. Op deze manier hoor je veel meer Spaans en pik je het sneller op. Twee dagen later, op woensdag, is er de tweede les. Tijdens deze les zijn er al veel minder mensen aanwezig en is ook die ene irritante vrouw die denkt dat ze alles beter weet er gelukkig niet bij.
Na de les wil ik graag naar huis. Dan bedenk ik mij ineens dat ik geen sleutel bij mij heb. Ik loop naar mijn favoriete café en haal daar een kopje thee met een zelfgebakken koekje en ik stuur de moeder een berichtje. Normaal is ze om drie uur thuis maar vandaag pas om zes. De kinderen moet ik ophalen om half vijf dus daarna moeten we dan maar een ijsje halen en naar het park gaan. En nu. Nog vijf uur doden? Ja, het zal wel moeten. Ik haal lunch bij de supermarkt. Of tenminste dat probeerde ik maar ik had mijn portemonnee laten liggen in het café. Ik loop snel terug en zodra ik binnenkom zwaait de serveerster al met mijn portemonnee. Later hoor ik dat het in Spanje ongewoon is om je portemonnee intact terug te vinden, dus ik heb geluk gehad. Ik ga terug naar de supermarkt, reken mijn boodschappen af en ga naar het park waar ik lees in mijn meegebrachte boek. Ik eet mijn lunch en ik ben moe. Ik ga liggen op het gras in een park waar elke vijf minuten ongeveer een persoon langsloopt. Niemand zal mij zien. Ik doe een dutje en dan is het tijd om de kinderen op te halen. We eten een ijsje en spelen in het park. Zodra we thuiskomen ben ik doodop.
Conclusie: altijd je sleutel meenemen. En je portemonnee.
Wandeling
Ik wil een wandeling maken. Dus, dat doe ik. Al twee weken probeer ik de andere kant van het spoor te bereiken want daar zijn zulke mooie bergen. Vandaag deed ik dat dus. Maar ineens stopte de weg want er was een hek geplaatst. Wel zag ik een zandpad dus dat ging ik volgen en toen kwam ik uit bij het spoor. Ik kon nu dat hele stuk terug gaan lopen of ik kon het spoor oversteken en over het hek heen gaan. Gelukkig zijn er meer mensen die dit gedaan hebben want het hekje van ijzerdraad was al naar beneden gedrukt. Dus dat deed ik. En toen lukte het mij eindelijk! Ik was aan de andere kant van het spoor. Alleen daar stond weer een hek waar ik niet overheen kom. Het was ook al laat dus ik besloot om terug naar huis te lopen, wat trouwens ook nog spannend was want de wegen hier kunnen zo ineens eindigen of je kan zo ineens op een hoofdweg belanden. Maar goed, ik ben aan de andere kant van het spoor gekomen.
Conclusie: niet echt iets nuttigs. Alleen dat Spaanse infrastructuur soms nogal raar is.
Dit waren dan mijn drie verhalen die ik graag wilde delen. Tot ziens maar weer!
Take-it-easy
Het is kwart voor negen en ik loop met twee kinderen hand-in-hand naar school. Allebei dragen ze een rugzakje met daarin hun almuerzo (lunch) en wat drinken. Achter ons hoor ik een luid gerommel van een vrachtwagen. "Mira!"roept de jongste. "Kijk!" We draaien onze hoofden alle drie om en zien daar een vuilniswagen. Ze vragen of ze even naar de vuilniswagen mogen kijken. Ik vind het een wat vreemd verzoek maar ja, waarom ook niet. Ik check even op mijn telefoon hoe laat het is en antwoord dat het goed is, mits ze daarna wel doorlopen, het is namelijk tien minuten lopen naar school. Als de vuilniswagen klaar is komt er een auto aanrijden met een vrolijk zwaaiend persoon erin. Ik kijk vreemd op maar de kinderen blijken de persoon te herkennen. Nu zie ik het ook. Het is de vader. Vrolijk rennen ze naar de auto toe en als hij de raampjes omlaag doet geven ze hem allebei een kus en nemen ze afscheid. Hij rijdt verder, wij zwaaien en wij lopen ook verder. Ik voel de neiging om te kijken hoe laat het is maar nee, ik doe het niet.
Zodra we bij school aankomen is het hek geopend en kunnen de kinderen zo doorlopen naar hun klas. We nemen afscheid. Ik denk na. Thuis moet ik nog veel doen. De was, mijn eigen kamer en de keuken. Maar ik heb zin om ontbijt te halen bij mijn favoriete café (ja, die heb ik al binnen twee weken) en rustig te lezen. Daarna loop ik de supermarkt in , niet om iets te kopen maar gewoon om rond te lopen, want dat vind ik leuk. Na anderhalf uur in het dorp loop ik terug naar huis en doe ik alles wat ik moet doen. Binnen twee uur ben ik klaar en kan ik lezen.
Twee weken geleden moest alles gelijk gedaan worden in mijn hoofd. Maar nu merk ik al dat de woorden "take-it-easy" hun effect op mij hebben. Ik ben geduldiger, wat opzich wel handig is met de kinderen. Als ze niet luisteren dan staar ik ze gewoon aan zonder iets te zeggen totdat ze in de lach schieten, in plaats van gelijk boos te worden. En, het werkt. De eerste week ging alles nog wat stroef met de kinderen maar inmiddels gaat het al soepel en luisteren ze, al moet ik vaak een middenweg vinden.
Ook heb ik al leuke mensen ontmoet, vooral andere au pairs. Mijn leven hier begint een beetje op gang te komen en dat voelt fijn!