Het is kwart voor negen en ik loop met twee kinderen hand-in-hand naar school. Allebei dragen ze een rugzakje met daarin hun almuerzo (lunch) en wat drinken. Achter ons hoor ik een luid gerommel van een vrachtwagen. "Mira!"roept de jongste. "Kijk!" We draaien onze hoofden alle drie om en zien daar een vuilniswagen. Ze vragen of ze even naar de vuilniswagen mogen kijken. Ik vind het een wat vreemd verzoek maar ja, waarom ook niet. Ik check even op mijn telefoon hoe laat het is en antwoord dat het goed is, mits ze daarna wel doorlopen, het is namelijk tien minuten lopen naar school. Als de vuilniswagen klaar is komt er een auto aanrijden met een vrolijk zwaaiend persoon erin. Ik kijk vreemd op maar de kinderen blijken de persoon te herkennen. Nu zie ik het ook. Het is de vader. Vrolijk rennen ze naar de auto toe en als hij de raampjes omlaag doet geven ze hem allebei een kus en nemen ze afscheid. Hij rijdt verder, wij zwaaien en wij lopen ook verder. Ik voel de neiging om te kijken hoe laat het is maar nee, ik doe het niet.

Zodra we bij school aankomen is het hek geopend en kunnen de kinderen zo doorlopen naar hun klas. We nemen afscheid. Ik denk na. Thuis moet ik nog veel doen. De was, mijn eigen kamer en de keuken. Maar ik heb zin om ontbijt te halen bij mijn favoriete café (ja, die heb ik al binnen twee weken) en rustig te lezen. Daarna loop ik de supermarkt in , niet om iets te kopen maar gewoon om rond te lopen, want dat vind ik leuk. Na anderhalf uur in het dorp loop ik terug naar huis en doe ik alles wat ik moet doen. Binnen twee uur ben ik klaar en kan ik lezen.

Twee weken geleden moest alles gelijk gedaan worden in mijn hoofd. Maar nu merk ik al dat de woorden "take-it-easy" hun effect op mij hebben. Ik ben geduldiger, wat opzich wel handig is met de kinderen. Als ze niet luisteren dan staar ik ze gewoon aan zonder iets te zeggen totdat ze in de lach schieten, in plaats van gelijk boos te worden. En, het werkt. De eerste week ging alles nog wat stroef met de kinderen maar inmiddels gaat het al soepel en luisteren ze, al moet ik vaak een middenweg vinden.

Ook heb ik al leuke mensen ontmoet, vooral andere au pairs. Mijn leven hier begint een beetje op gang te komen en dat voelt fijn!